Kanë kaluar më shumë se katër muaj që kur Dmitri Medvedev mori
postin e presidentit të Rusisë, por ende ngihet pyetja se kush e ka në fakt pushtetin
në Rusi. Edhe para se të largohej nga
posti, paraardhësi i zotit Medvedev, Vladimir Putin, u shpreh qartë se donte të
qendronte në pushtet. Dhe siç pritej,
Presidenti Medvedev e emëroi atë në postin e kryeministrit. Disa vëzhgues thonë se në këtë post, roli
udhëheqës i zotit Putin në procesin e vendim-marrjes në politikë dhe ekonomi
nuk ka ndryshuar që nga koha kur ai ishte president.
Në ekranet e televizionit në mbarë vendin, duket sikur Rusia ka një
president të ri dhe energjik, i cili takohet me udhëheqës nëpër botë dhe bën
deklarata të rëndësishme.
Paraardhësi i tij, tani në postin e kryeministrit, Vladimir Putin, shihet në
televizion pa aq shpesh sa edhe zoti Medvedev.
Analistët politikë thonë se është e vështirë të bësh dallimin mes
mesazheve që të dy këta individë i transmetojnë vendit të tyre dhe botës.
Evgeni Volk është analist në zyrën e Moskës të Fondacionit Heritage, një
organizatë kërkimore në Uashington.
"Duke parë politikën e brendëshme dhe të jashtëme të Medvedev-it, një gjë
është e qartë, ato janë vazhdimësi të politikave të paraardhësit të tij,
Vladimir Putin. Medvedev i përmbahet
kursit të kontrollit shtetëror mbi zhvillimin ekonomik. Në politikën e jashtme të Rusisë, vihen re të
njejtat përpjekje për ta bërë Rusinë një supetfuqi të re të të njejtit tip siç
ishte Bashkimi Sovjetik”.
Kjo ambicje u duk qartë në muajin gusht
gjatë fushatës së suksesshme ushtarake ruse kundër forcave gjeorgjiane në
rajonet separatiste të Abkazisë dhe Osetisë të Jugut. Shumë shpejt pas dëbimit të forcave
gjeorgjiane sëandejmi, Moska njohu zyrtarisht pavarësinë e këtyre dy rajoneve
separatiste dhe deklaroi se trupat e saj do të qendrojnë atje.
Qëllimi i Rusisë është të zgjerojë sferën e saj të influencës, thotë Pavel
Felghengauer, analist i pavarur ushtarak.
"Qëllimi ynë strategjik ishte krijimi i një zone të gjerë mbrojtëse, një
sferë influence që të përfshijë të gjithë ish Bashkimin Sovjetik: Ukrainën,
Bjellorusinë, trans-Kaukazinë dhe gjithë ish republikat e Azisë Qendrore. Kjo është zona që ne duam të dominojmë dhe
nga e cila duam të largojmë influencën perëndimore. Për më tepër, asnjë nga këto vende nuk duhet
të jetë anëtare e NATO-s. Ky nuk është
thjesht një aneksim i vogël territori, siç është dukur, por qëllimi strategjik
i Rusisë është krejt tjetër dhe shumë më i madh”.
Marrëdhëniet e Moskës me Shtetet e
Bashkuara u acaruan së tepërmi pas fillimit të fushatës. Rusia e kritikoi ashpër administratën Bush
për stërvitjen e trupave gjeorgjiane dhe e akuzoi Uashingtonin se kishte
inkurajuar sulmin e Gjeorgjisë kundër
Osetisë së Jugut.
Sekretarja amerikane e Shtetit, Kondoliza Rajs, akuzoi Rusinë se po bëhet
gjithnjë e më autoritare brenda vendit dhe agresive jashtë tij. Duke dëshmuar edhe një herë marrëdhëniet e tendosura mes dy vendeve, Rusia ka
deklaruar se do të dërgojë anijet e saj të luftës në Karaibe në nëntor për të
marrë pjesë në manovra të përbashkëta ushtarake me Venezuelën, vend i cili ka
blerë armë nga Rusia.
Në Rusi, Presidenti Medvedev ka dhënë urdhër për një modernizim masiv të
forcave të armatosura të vendit.
Kryeministri Putin ka bërë të ditur shtimin me 27 përqind të shpenzimeve
të mbrojtjes vitin e ardhshëm, që do të kapë shumën e 53 miliardë
dollarëve.
Analistët thonë se Perëndimi ka një
numër të kufizuar mjetesh politike për të influencuar në politikat e Rusisë,
prandaj ballafaqimi me perëndimin ka të ngjatë të prekë ekonominë ruse. Në shtator dhe tetor, bursa e Rusisë ra
ndjeshëm, gjë që çoi në ndërprerjen e shkëmbimeve disa herë. Frika e largimit të kapitalit të huaj nga
vendi, rënia e çmimeve të naftës dhe kriza financiare globale shkaktoi rënin e
bursës që ka sjellë me vete një humbje të madhe besimi tek udhëheqësit e
Rusisë.
Ekspertja e çështjeve ruse, Rose Goetemueller, është drejtore e zyrës së
Fondacionit Karnegi në Moskë.
"Vendet dhe kompanitë ndërkombëtare nëpër botë do ta kalkulojnë me shumë kujdes rrezikun për investimet e
tyre në Rusi. Nga ana tjetër, Rusia ka
nevojë për shumë investime që të riparojë infrastrukturën e saj të vjetëruar,
me qëllim që të ngrejë kompanitë e saj ndërkombëtare që do t’i shërbejnë modernizimit
ekonomik të vendit”.
Megjithëse në bazë të kushtetutës është presidenti dhe jo kryeministri, ai
që drejton Rusinë, lufta ruso-gjeorgjiane nxorri në pah se kush e zotëron
balancën e pushtetit në Kremlin. Gjatë
ditëve të para të luftës, ishte Vladimir Putini ai që shkoi në Osetinë e Jugut
për t’u takuar me ushtarakët, pikërisht ashtu siç bëri gjatë fushatës ushtarake
ruse në Çeçeni, kur mbante postin e presidentit. //iç//